Emrah ÇİTAK

Yaratılıştan ya da her neye inanıyorsan o tarihten günümüze kadar insanların bir ve beraber yaşama isteği nereden gelmekte? Neden bir dağ başında bir gün olsun yalnız kalmak kulağa çok tehditkar geliyor? Onu geçtim kendinize ait evde bir süre yalnız kalmak neden kötü hissettiriyor? Neden 40 yıllık eşi ölen adam 40'ı dolmadan yalnızlığa sövüyor, eşine beni neden yalnız bırakıp gittin diyor? Hayatta o kadar eşik var ki aşılması gereken. Bu örnekleri çok fazla artırabiliriz ama asıl amacımızdan şaşmamak gerektiğini düşünüyorum. Güzel bir laf vardır 'hayatta bütün oyuncaklar senin olamaz' diye. İsteklerimiz çok fazla, düşününce kendimizden, ailemizden, yaptığımız uğraştan, uyandığımız yeni bir günden bile bir sürü isteğimiz oluyor. Unutmamak lazım bazı anlar bütün yollar kapanır ve çıkmaz sokağın başında çaresiz beklemen gerekir. İşte tam bu noktada hayat çizgimiz oluşmaya başlamakta. Şöyle bir düşünün hepimizin aklında 'keşke o zaman şöyle yapsaydım' dediğimiz bir torb...

     Eric Fromm "Yalnız kalma potansiyeli olmayan insan gerçekten sevemez" der. Bu cümleden çıkarılacak çok fazla anlam var ancak burada kastedilen durum yalnız kalmayı başaramayan bir insan başkalarına ihtiyaç duyar. Sürekli olarak başkaları etrafında var olsun ki yalnızlığı bir perdeyle kapatılmış olsun. Gerçek bir şekilde yalnız kalamayan insan bazen bu durumun farkında bile olmadan bu durumdan uzaklaşmak için yollar arar. Sürekli bir etkinlik çabası ya da kısa süreli ikili ilişkilerin çokluğu bu duruma örnek olabilir.        Tam olarak bu noktada kendimize dönüp bakmamız gerekiyor ve daha sonrasında ise hayatımızdaki insanlar neden var. Hayatımızdaki insanları gerçekten sevdiğimiz için mi hayatımıza alıp değer veriyoruz ya da o an boşluk dolsun diye mi onları hayatımıza adapte ediyoruz. Diğer türlü düşünmek gerekirse bizi hayatına alan insanlar neden aldılar. Bizden istenilen tam olarak bu noktada ne? Bu konular üzerine düşünüp sağlıklı bir sağaltı...